Fontanna

Jakiś czas temu, byłem świadkiem pewnej sceny. Sceny do bólu pewnie zwykłej i codziennej, ale wena mnie zmusza do przekształcenia go... w wiersz... Przepraszam no...

Jest fontanna...

Na niej panna 

Bardzo młoda sobie siedzi.

(Już przechodzę do konkretów,

Żeby nie było, że "bredzi").

Panna nie przyszła tu sama.

Jest z nią także inna dama,

Co nie przyszła bez powodu - 

Będzie robić tamtej zdjęcia, 

Lecz chyba nie do dowodu...

Bo czy rozwój, czy recesja -

Liczy się... zdjęciowa sesja!

No i panna już pozuje...

Patrzy w lewo, potem w prawo,

To znowu przez ramię luka

(Pewnie część ze zdjęć zrobionych

Wrzuci potem na Facebooka).

Patrzy tam, w stronę fontanny...

Czeka, aż reflektor błyśnie

(Dobrze, że zamknęła buzię,

To się wodą nie zachłyśnie).

Panna kręci się, przechyla.

Panna kręci się i wierci.

Trochę tak to wyglądało,

Jakby czuła zapach śmierci...

"Dobra, chyba już wystarczy" -

Panny te do tego doszły,

Przeglądając sobie zdjęcia.

Zostawiły mnie i poszły!

Szkoda trochę. Bardzo szkoda.

Piękne były obie panny.

Dobrze, że jest chociaż woda

Wytryskująca

Z fontanny...